Cannes: Dlaczego „Sentimental Value” jest nazywany „najlepszym filmem, jaki zobaczysz w tym roku”

Czy Festiwal Filmowy w Cannes zostawił najlepsze na koniec?

Norweg Joachim Trier był jednym z ostatnich reżyserów debiutujących w tegorocznym konkursie głównym, ale spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem za swój film Sentimental Value (jeszcze bez tytułu w języku portugalskim), w którym zagrali Stellan Skarsgård, Elle Fanning i Renate Reinsve.

Film opowiadający o rozbitej norweskiej rodzinie jest obecnie jednym z faworytów w walce o upragnioną Złotą Palmę.

Ogromny sukces norweskiego filmu może zaszkodzić szansom brazylijskiego filmu Tajny agent Klebera Mendonçy Filho na zdobycie tytułu mistrzowskiego w Cannes. Zwiększyłoby to prawdopodobieństwo nominacji filmu do Oscara w 2026 roku.

Film reżysera z Pernambuco został przyjęty owacjami na premierze w Cannes przez 13 minut.

Aktor Stellan Skarsgård był ochrypły na konferencji prasowej promującej norweski film, co przypisał imprezie zorganizowanej poprzedniego wieczoru.

Aktorzy i ekipa mieli wszelkie powody do świętowania – film otrzymał podczas światowej premiery 15-minutową owację na stojąco – najdłuższą, jaką w tym roku otrzymał jakikolwiek film biorący udział w konkursie.

Dla porównania, nawet film Parasite w reżyserii Bonga Joon Ho, który zdobył Palmę i cztery Oscary, trwał „zaledwie” osiem minut.

Gdyby oklaski były termometrem pozwalającym przewidzieć zwycięzcę w Cannes, Sentimental Value byłby zdecydowanym faworytem, ​​choć ostateczną decyzję podejmie Międzynarodowe Jury w 2025 r. i jego przewodnicząca Juliette Binoche.

Ale film ten ma też potencjał, podobnie jak zeszłoroczny zwycięzca, Anora Seana Bakera, by znaleźć równowagę między kinem autorskim, opłacalnością komercyjną i przyciągnięciem do kin pokolenia Z.

Elle Fanning pojawiła się na konferencji prasowej w koszulce z napisem „Joachim Trier Summer”, nawiązującym do występu brytyjskiej piosenkarki Charli XCX na festiwalu Coachella, gdzie nazwisko Triera pojawiło się wśród innych artystów, którzy według Charli będą dominować latem 2025 roku na półkuli północnej.

„Byłem podekscytowany, że to zrobiłeś” – powiedział Trier Fanningowi na konferencji prasowej.

„Charli XCX wysłała nam okrzyk i jesteśmy bardzo wdzięczni. Uwielbiam jej muzykę, jest niesamowita. Wiem, że Elle też jest jej fanką. Problem w tym, że tak ciężko pracowałam przez ostatnie trzy lata, że ​​nawet nie wiem, czym jest 'lato Joachima Triera'. Ale chciałabym mieć takie” – zażartowała reżyserka.

27-letnia Fanning powiedziała, że ​​norweski reżyser znalazł się na jej „liście marzeń” wśród filmowców, z którymi chciałaby współpracować.

Umiejętność komunikowania się z młodszymi pokoleniami Trier udowodniła już swoim ostatnim filmem fabularnym Najgorszy człowiek świata , który odniósł sukces w Cannes w 2021 r. i przyniósł Reinsve nagrodę dla najlepszej aktorki oraz dwie nominacje do Oscara.

Film został opisany jako doskonały portret tzw. „lęku pokolenia milenialsów”, w którym bohaterka Julie przez cztery lata próbuje znaleźć równowagę między karierą i życiem miłosnym.

Akcja szóstego filmu Trewiru, Sentimental Value , rozgrywa się w pięknym zabytkowym domu w Oslo, stolicy Norwegii, który ma być istotnym elementem fabuły.

To opowieść międzypokoleniowa o nieżyjącym już ojcu Gustavie Borgu (Skarsgård) i jego dwóch córkach.

Najmłodsza, Agnes (Inga Ibsdotter Lilleaas), ma rodzinę i dziewięcioletniego syna. Najstarsza Nora (Reinsve) jest aktorką. Gustav jest filmowcem, choć od pewnego czasu nie reżyserował. Próbuje odnowić kontakt z Norą, pisząc dla niej scenariusz.

Kiedy ona odrzuca ten pomysł, zaprasza młodą gwiazdkę Hollywood, Rachel Kemp (Elle Fanning), do przeczytania scenariusza.

„Czułość to nowy punk”

Choć w filmie można znaleźć żarty dotyczące branży filmowej (Gustav daje swojemu dziewięcioletniemu wnukowi w prezencie płytę DVD z erotycznym dramatem „ Pianistka ” ), scenariusz jest chwalony za głębię emocjonalną, z jaką ukazana jest więź między siostrami Norą i Agnes, a także słodko-gorzka relacja między ojcem i córką.

Scenariusz został napisany wspólnie przez Triera i jego wieloletniego partnera, Eskila Vogta.

„Często rodziny nie mogą rozmawiać bezpośrednio o ważnych sprawach i znajdujemy pośrednie sposoby komunikacji... Sztuka jest sposobem na wyrażenie tego” – powiedział Vogt.

„I to jest najlepsza szansa, jaką ma ta rodzina, aby dobrze się komunikować i rozwiązywać swoje problemy, bez tej banalnej sceny rodzinnego wybuchu”.

Trier dodał: „Chcieliśmy porozmawiać o pojednaniu, rodzinie i czasie. Jesteśmy teraz w środku życia i mamy szerszą perspektywę na ludzką egzystencję”.

„Często w każdym skomplikowanym ojcu kryje się zranione dziecko. I widzimy to w postaci Gustava Borga. Mimo że jest skomplikowanym ojcem, ponieważ jest artystą, ma dwa języki. Chcieliśmy porozmawiać o wrażliwości komunikacji i sprawdzić, czy sztuka może w tym pomóc” – powiedział filmowiec.

Niektórzy krytycy już nazwali Sentimental Value „najlepszym filmem, jaki zobaczycie w tym roku”, a w Stanach Zjednoczonych prawa do filmu nabyła firma Neon, niezależny producent i dystrybutor z imponującym dorobkiem takich hitów, jak: Parasite , Titane , Triangle of Sadness , Anatomy of a Fall i Anora – wszystkie nagrodzone Złotą Palmą.

Nawet jeśli film „Wartość sentymentalna” nie zdobędzie w tę sobotę (24 maja) głównej nagrody w Cannes, jego obecność na festiwalu jest już mocnym sygnałem sukcesu w sezonie nagród.

W zeszłym roku w Cannes po raz pierwszy pokazano filmy nominowane i nagrodzone Oscarem, takie jak meksykański musical Emilia Peréz , horror erotyczny The Substance Coralie Fargeat oraz łotewska animacja Flow i Anora .

Ostatecznie trwałość wartości sentymentalnej zależeć będzie od tego, jak mocno trafi ona do odbiorców.

Jednak w czasach globalnych zawirowań politycznych i społecznych film skupiający się na pojednaniu rodzinnym byłby prawdopodobnie zgodny z duchem chwili.

„Muszę wierzyć, że możemy się widzieć, że istnieje poczucie pojednania” – powiedział Trier. „Polaryzacja, gniew i macho nie są drogą”.

Krótko podsumował: „Czułość to nowy punk”.

Wyjaśnił: „Pochodzimy z punkowego środowiska, ja i Eskil. Byliśmy kontrkulturą, nie chcieliśmy kręcić kiczowatych filmów. Ale z czasem zdaliśmy sobie sprawę, że się starzejemy i że świat jest miejscem, w którym możemy być wrażliwi”.